Á dögunum gerði ég örlitla könnun á Facebook-síðunni minni þar sem ég spurði hvort einhver væri ennþá að framkalla/prenta myndir til að setja í gamla, góða fjölskyldualbúmið. Það kom mér á óvart að þeir sem svöruðu kváðu svo vera. Fjölskyldualbúmið virðist lifa ágætu lífi ennþá. Trúlega er það nú varla í þeim mæli sem var áður en stafræna tæknin kom til sögunnar en fram að því voru albúmin nánast eini geymslumiðillinn. Einhvern tímann heyrði ég sagt að þegar eldsvoði kæmi upp í heimahúsum væri algengt að fólk tæki börnin undir annan handlegginn og fjölskyldualbúmin undir hinn þegar það forðaði sér út. Fjölskyldualbúmin innihalda minningar fjölskyldunnar – þar er skrásett saga hennar. Húsmuni er alltaf hægt að endurnýja en ekkert getur bætt glataðan fjársjóð minninganna. Það er því skiljanlegt að fólk reyni að bjarga fjölskyldualbúmunum úr eldsvoða – ásamt börnunum auðvitað. En hvað með minningarnar sem geymdar eru á stafrænu formi?
En hvernig er þá best að geyma myndirnar sínar?
Hægt er að kaupa hýsingu á myndunum hjá þar til gerðum hýsingaraðilum í gegnum netið. Það get ég ekki hugsað mér að nota þar sem mér er meinilla við að láta myndirnar mínar í hendurnar á fólki sem ég þekki ekki neitt. Þetta eru ekki heldur alveg öruggir geymslumiðlar eins og þetta dæmi sýnir. En þótt þessi möguleiki hugnist mér ekki þá gæti hann hentað einhverjum öðrum. Þetta er allavega einn möguleikinn.
RAID kerfið er vinsælt meðal þeirra sem eru að sýsla með mikið gagnamagn en það gerir notanda þess kleift að vista sömu gögnin samtímis á marga diska á mismunandi stöðum. Þetta er líklega eitthvað sem maður mun skoða betur þegar myndasafnið stækkar.
Hér eru svo nokkur forrit sem gætu nýst vel til afritunar og utanumhald.
Það eru því margar leiðir og aðferðir til að tryggja öryggi myndasafnsins og allir ættu að geta fundið það sem hentar hverjum og einum. Í þessum efnum er ágætt að hafa í huga slagorð sem innheimufyrirtæki eitt notaði lengi vel: Ekki gera ekki neitt!
Leave a Reply